اشعار

خدا نانِ تو را هرگز نگیرد از گدا زهرا           پنـاه بی‌پـنـاهیِ منِ بـی‌دست و پا زهـرا

چراغ عرش، فانوس حیاط خانه‌ات بوده           تو آن نوری که جریان داشتی از ابتدا زهرا

دیده‌هـایم چـادر خاکی که رؤیت می‌کند            ناگهان در چشم‌هایم اشک حرکت می‌کند

اذن این گریه نمودن‌ها به دست فاطمه است            چشم را در محفل غم اوست دعوت می‌کند

قرص است قلب مرتضی اما به زهرا            یعـنی که تکـیه می‌دهـد مـولا به زهرا

حـتی خـدا مـحـوِ تـجـلی خـانـۀ اوست            هرشب که جلوه می‌کند زهرا به زهرا

صدایِ ناله‌های دَر می‌آید کیست مولا جان؟           نمی‌دانم ولی انگار مُحتاج است، زهرا جان

برایِ نان، فقیران اینچنین در را نمی‌کوبند           مگر آنها که می‌خواهند بِستانند از ما جان

تا خورد با غصبِ فدک مادر به دیوار            با گریه حک شد سورۀ کوثر به دیوار

با بـی‌حـیـایـی بر سـر زهـرا تـشر زد            جـبـریل می‌زد آه بـال و پـر به دیـوار

آنطرف لشگر خونخوار خدا رحم کند            اینطرف مصحف ایـثار خدا رحم کند

با لگد زد به در سوخته با بغض علی            فاطمه خـورد به دیـوار خدا رحم کند

با طلوعت عرش را غَرق تَحَیُّر می‌کنی           ماه‌بانـو! نان ظلمت را تو آجـر می‌کـنی
“عقلِ”بی‌احساس را با”عشق”دمخور می‌کنی           دامن سـجّـاده را با یـاس‌هـا پُـر می‌کنی

باز هم امن یجیبِ طفل مضطر شد بلند            نافـله خـواندی نشـسـته آه حیدر شد بلند

باز هم از خواب، امشب مثل هر شب فاطمه            مجتبی با وای مادر، وای مادر شد بلند

به وقت شور سحر در کنار دفترِ شعر            شمیـم یاس و اقـاقی گرفته در برِ شعر
شبـیـه بـال ملائک شده سـراسـر شعر            سـرودم آیـۀ مهـر از زبان مـادرِ شعر

تنها نمی‌ماند علی وقتی که زهرا هست            پهلوی او‌ هم‌ بشکند؛ زخمی است، اما هست

سرباز مولا می‌شود وقتی علی تنهاست            زهراست حیدر، ای جماعت! مرتضی زهراست

خانه‌ای بود مدینه که به دلها جا داشت            ظاهرش کاگلی و باطن خوش‌سیما داشت
جدّ این خانه کسی بود که ختم رُسُل است            آنکه سِرّی به سراپـردۀ اَو اَدنی داشت

ای بی‌نیاز، وصف مرا جز نیاز نیست            جز رحمتت، گناه مرا چاره ساز نیست

آلـوده آمـدم؛ چه کـسی گـفـتـه یا کـریم            بابِ انابه رو به گـنهـکـار باز نیست؟!

وقتی شد آتش شعـلـه‌ور، افتاد مادر            در بـین آن دیـوار و در، افـتاد مادر

وقتی لگـد زد بــر در خانـه حرامی            نـالـه کـشـیـدم از جگـر، افـتاد مادر

روا نـبـود به بیت عـلـی شـرر بـزنـنـد            نمک به زخم جگرهای شعله ور بزنند

حـرامـیان هـمه با قـصـد شـوم آمـده‌اند            که از کبوتر این خانه بـال و پر بزنـند

اصل و فرع آفرینش درخور ذاتش نبود            هیچکس شایـستۀ درک مقـامـاتش نبود

ذکر یا‌ فاطر همان آئینۀ یا فاطمه است            جـوهر فـهـم بشـر یارای اثـباتـش نبود

غـرور چـادر او شد شـهـید در کـوچه            وقـار پوشـیـه‌اش لـطـمه دیـد در کوچه

به درک لیـلـۀ قـدرش خـیال هم نرسید            به او چگـونه شهـادت رسید در کوچه

وقتی نبود صحـبت ما بود صحـبـتـش            وقـتی نـبـود خـلـقـت ما بود خـلـقـتـش

عـالـم به درک کُـنه مـقـامش نمی‌رسد            نـائل به درک فـضـه بیـایـد نـهـایـتـش

ابـرها بر سـقـفِ ما بـارانِ نم‌نم ریختند           در میان آشـیـانم یک جهـان غم ریختند

خانه‌ام را سیل دارد می‌برد کاری بکن           در نـگـاه بـچـه‌هـایم آب زمـزم ریخـتند

کـیـسـت زهـرا؟ روشـنـای آب‌ها            مــرد مـردان در دل مــرداب‌هــا

عشق چون آتشفشان در سیـنه‌اش            مـهــربـانـی‌، جــلــوۀ آئـیــنــه‌اش

آفــریــدنــد مــرا بــنــدۀ مــولا بــاشــم            پس‌ جـفـاکـارم‌ اگر‌‌ طـالـب‌ِ دنـیـا بـاشـم

از عدم تا به وجود این همه راه ‌آمده‌ام            تـا کـه خـاک‌ِ قـدمِ‌ فـضّـۀ‌ زهــرا بـاشـم